Het optreden was drie maanden uitgesteld vanwege de coronapandemie en het is het eerste concert waar we zonder beperkingen weer naartoe zijn gegaan. Het was wel even wennen met zoveel mensen om je heen.. 

Om The Analogues af te doen als een Beatle-coverband is veel te weinig eer. Op heel professionele basis en met aandacht voor elk detail wordt getracht het geluid van The Beatles te reproduceren zoals het op de albums destijds is opgenomen. En dan wel de albums die door The Beatles zelf nooit live zouden kunnen brengen. Het gaat deze Nederlandse band ook niet om de show; geen verkleedpartijen op het podium, maar puur om de muziek. De instrumenten zijn zoveel mogelijk authentiek. Dat wil zeggen dat ze dezelfde instrumenten gebruiken als The Beatles zelf deden; uit dezelfde periode met dezelfde specificaties. Het enige is dat de bassist dan basgitaar-exemplaren gebruikt voor een rechtshandige speler. In de jaren zestig was nog niet zoveel digitaals te vinden.Dat is waarom de band zich waarschijnlijk The Analogues noemt. Bij een nummerwissel worden ook continu instrumenten gewisseld: vaak secondenwerk.

Eerlijk gezegd had ik niet zo'n zin om naar het concert van Ten Years After in De Gouden Leeuw te gaan. Blijkbaar word ik wat ouder, want ik zie op tegen te harde muziek, teveel volk, hitte, geouwehoer tijdens het optreden, en heb de laatste dagen nogal last van een versleten heup. Iets over half vijf komen we aan en worden uiterst vriendelijk ontvangen. De band is net begonnen. We hangen de jas op en horen toch het redelijk kenmerkende geluid van de band, met het orgel en de sologitaar.

Het is erg druk binnen, maar niet heet en de band speelt niet al te hard. Dat valt mee. We hebben binnen twee minuten consumptiemunten en een pilsje. Bovendien ook nog een redelijke plek. De band is voor de helft nog de oorspronkelijke band: de zanger/gitarist en de bassist zijn 'nieuwkomers' en sinds een jaar of zes deelgenoot van Ten Years After. Het voormalige boegbeeld Alvin Lee is al zeven jaar geleden overleden en was ook al in 2003 geen bandlid meer. Maar de huidige zanger/gitarist Marcus Bonfanti doet de oude grootmeester snel vergeten. De band, waarvan buiten de zanger iedereen de 70 al ruim is gepasseerd speelt strak en goed. De bluesrocknummers zijn niet al te ingewikkeld, maar worden perfect uitgewerkt met solo's van de organist of gitarist. Het is ook erg herkenbaar als Ten Years After. Meer nog dan de keer dat we de band gezien hebben bij Arrow Classic Rock in 2004. Er is verder geen lichtshow of decor. Het is erg de moeite waard; het is een prima optreden. Het optreden bestaat uit één sessie van 1,5 uur met een toegift van 2 nummers. Het laatste deel van het optreden is een kopie van de setlist van Woodstock, waar de band in 1969 ook heeft opgetreden.

Complimenten ook aan Dongen Blues Promotion om zo'n grote vis naar Dongen te halen!

Zeer geslaagd dus.

Van de 24 songs die Waters speelde met zijn fantastische band waren er 17 songs van Pink Floyd en de rest was zijn eigen werk. Ik heb Waters al diverse malen zien optreden en telkens heb ik het idee dat het nog perfecter en nog beter is als de vorige keer. (2011, Gelredome: The Wall). De inmiddels 74-jarige bassist van Pink Floyd was nog prima bij stem en de combinatie van de geweldige muziek, de imposante graphics en de persoonlijkheid van Waters maakte het een onvergetelijke avond.
Na de pauze werd het spectakel nog meer opgevoerd door de zaal in twee delen te verdelen, waardoor er aan twee zijden projectieschermen ontstonden en de graphics nog imposanter werkden. Het nummer PIGS werd een anti-TRUMP-statement. Ik kon dit wel waarderen, maar er zijn mensen geweest die dit maar niets vonden. Vreemd, want Waters is altijd al maatschappijkritisch geweest, dus dit was te verwachten. Bovendien is het wel grappig dat een nummer dat al meer dan 40 jaar oud is, zo treffend is te projecteren in 2018 op een situatie. Waters gaf ook nog aandacht aan de Palestijse kwestie. Voor mij was het een onvergetelijke avond en wellicht wel als totaalervaring het beste concert dat ik ooit heb gezien.

Een uitverkocht huis was het net niet in de Heineken Music Hall op 13 november 2015, maar veel scheelde het niet. De Belgische band Oscar and the Wolf werd vooraf gegaan door een andere Belgische band Bazart, die Nederlandstalige muziek maakte, wel in de stijl van de hoofdact. Oscar and the Wolf maakt vrij rustige symfonische rockachtige muziek met dance- invloeden. De band heeft een volstrekt eigen geluid. De band bestaat uit vier mannen: een toetsenist, gitarist,drummer en zang. De stevig aanwezige bas komt uit de syntheziser. De muziek, licht, geluid en geluidskwaliteit zijn perfect. Geen valse noten, gekraak of onduidelijke zang. Alles is in balans. De band maakt dankbaar gebruik van alle technische mogelijkheden die er nu beschikbaar zijn op het gebied van geluiden, graphics en licht. De typische wat leizige wijze van zingen is heel kenmerkend voor de band. De zanger verkleedde zich enkele keren tijdens het concert en danste op het podium om de alom aanwezige jonge dames (20-30 jaar oud) te pleasen. Het podium was een beetje uitgebouwd, zodat het een stuk in de zaal uitstak. Het publiek, voornamelijk jonge dames dus, was zeer verzorgd en average white. Geen gedrang, keurige manieren, zeer gedisciplineerd. De show duurde iets langer dan 1,5 uur en ik heb me geen moment verveeld. Ondanks het eigen kenmerkende geluid, bracht de band voldoende afwisseling qua rhytme en stijl. Bij een toegift - cover van black is black van Amy Winehouse - versterkte een zangeres nog de gelederen, waardoor er een mooie tweede stem werd toegevoegd. De hit 'strange entity' was de laatste toegift. Kortom, een prima optreden.

Voor de setlist: Klik hier

Op vrijdag 21 november 2014 speelde de band DeWolff in 013 in Tilburg: een 3,5 mans band. De band bestaat uit langharige jonge mannen. Het oudste bandlid is pas 26 jaar oud. De band werd opgewarmd door de klassieke rockband BloYaTop. Een band die rocknumers speelt in een jaren 70 stijl.

Ook DeWolff maakt muziek die je eerder uit een ver vervlogen jaren verwacht. Zeker als je de psychedelische, rock- en bluesmuziek van de band hoort, verwacht je eerder dat er 40ers of 50ers aan de slag zijn, maar de energie die het drietal in de muziek stopt verraadt toch de jonge leeftijd van de band. Het is een zeer muzikaal en ritmisch gezelschap. De soms erg ingewikkelde loopjes worden tot in de perfectie uitgevoerd, Het nstrumentarium is beperkt: elektrsche gitaar, drums, Hammond en andere toetsen. Af en toe worden conga's ingezet en in één nummer de pedal steel gitaar.

We hebben het gehele concert -inclusief de toegiften- uitgezeten (gestaan). Dat is al heel bijzonder tegenwoordig. Wat mij betreft is dit concert het beste dat ik dit jaar heb gezien (en dat is niet zoveel).

Op 26 oktober bezocht Flleetwood Mac de Ziggo Dome in Amsterdam. Tegelijkertijd met het concert was er ook een thuiswedstrijd van Ajax zodat het in het gebied van de ArenA erg druk was. We waren daarom maar op tijd vertrokken met de metro vanuit hartje Amsterdam. Met moeite nog een adresje gevonden om wat te eten, in de inmiddels gesloten woonmall. Daarna nog even op een terrasje gezeten - het weer was voor eind oktober bijzonder zacht- en daarna op weg naar de Ziggo Dome.

Het was het laatste concert in Europa voor Fleetwood Mac. Vanaf november zouden ze gaan toeren door Australië en Nieuw Zeeland. Maar het slotstuk van de wereldtoernee zal niet doorgaan. Dat wist het publiek nog niet op deze avond, maar de band wel. John McVie is getroffen door kanker en moet behandeld worden. Het zou dus zomaar eens het laatste concert van Fleetwood Mac kunnen zijn waarnaar we hebben gekeken. En dat was wel te merken tijdens het concert. 

Op 24 oktober zijn we naar The Editors geweest in The Ziggo Dome. De Editors speelden daar uit hun "the weight of your love"  tour.
Voor oms was het de eerste keer dat we de " kabelkubus"  bezochten. Een prima zaal, met een goede logistiek en akoestiek. We zaten op de eerste ring en hadden goed zicht. Het publiek was nagenoeg geheel blank en gemiddeld rond de dertig jaar. De band trekt geen tattoo- publiek.  Ook waren er veel studententypes. De zaal was niet helemaal uitverkocht.

De band heeft de afgelopen zomer een grote hit gehad " Ton of Love"  die ze ook overtuigend halverwege het concert gespeeld hebben. De band speelde krachtig, dynamisch en gevarieerd en de zanger: ..... Was erg goed bij stem.

Veel praten deed hij trouwens niet: Buiten en aantal ( Nederlandse) " Dank oe wels"  en  " Hoe you 're doing, Amsterdam"  en het voorstellen van de band bleef het wat conversatie betreft stil.

De LOTTO-ARENA, naast het sportpaleis in Antwerpen is een middelgrote zaal. Iedereen heeft een zitplaats, waardoor er zo'n 5000 bezoekers aanweig zijn. Het parkeren ging ook gemakkelijk. De auto is gestald in Merksem en met lijn 2 of 3 kom je bij de LOTTO-ARENA/Sportpaleis uit. De kosten voor dit tramritje is in de prijs inbegrepen.
Eenmaal aangekomen zit je zo op je plek. De zaal is praktisch ingedeeld.

Stipt om 20:00 uur start het concert zonder voorprogramma. Beth Hart ziet er super vrouwelijk uit in haar korte broekje, lijkt wat slanker dan vroeger en heeft enorme stiletto's aan. Joe Bonamassa kun je ergens tussen de versterkers en het drumstel vinden. Navenand ze beiden headline zijn, is de geweldige gitarist blijkbaar een bescheiden man.

Snow Patrol: Eredivisie Popgroepen

Recensie. Gezien op 2 maart 2012 in AHOY Rotterdam

Een aantal jaren geleden was het Schotse Snow Patrol de support act bij het megalomane "U2" 360 graden circus. Ondanks dat de band al achttien jaar bestaat is er sinds het U2 voorprogramma pas echt sprake van succes in Nederland. In andere landen waren ze al vanaf 2005 succesvol. Niet dat de band daarvoor 2010 geen mooie muziek maakte, maar de band bleef een beetje uit het zicht van het Nederlandse publiek. Apart, want Nederland is vaak juist een proeftuin voor later succes van Internationale bands.

Within Temptation in de Roda Hal in Kerkrade

Zaterdag 5 november .Was ik de dag ervoor nog in de verstilde omgeving van de schouwburg, vandaag bezochten we een band van een heel andere orde: Within Temptation. De muziek is metal en een beetje gothic achtig. Sharon de Adel, de zangeres heeft een stem met een groot bereik en ondanks de hoge noten flink wat power. Het werd een lust voor oor en oog. de Rodahal, waar zo'n 4000 mensen in kunnen was geheel uitverkocht. Het voorprogramma hadden we gemist en rond kwart over negen startte het optreden. Opvallend was de goede geluidskwaliteit en de perfecte animaties. De filmpjes leken zo uit een computerspel te zijn gehaald met veel aandacht voor vuur, kostuums en onweer, perfect passend bij de wat mysterieuze stevige rockmuziek van de band.

Op vrijdag 4 november was er een eenmalig concert in het Chasse in Breda van Ryan Adams, de Amerikaanse singer-songwriter, geboren in North Carolina met country-achtige trekjes. Het concert werd gegeven in het kader van burengerucht, een samenwerkingsverband tussen Mezz en Chasse, waarbij artiesten, die ook wel eens akoestisch in een schouwburg willen spelen, zo -in de programmering van Mezz- een plaats krijgen. Het werd een avond om kippenvel van te krijgen. Mogelijk vanwege de late aankondiging van het concert en de stevige prijs was het niet geheel uitverkocht. Het publiek werd opgewarmd door Chris Stills, de zoon van de beroemde Stephen Stills van Crosby Stills Nash & Young. Deze 37-jarige artiest treedt in de voetsporen van zijn beroemde vader met folk- en countrymuziek. Ondanks dat hij slechts zes nummers mocht spelen, zichzelf begeleidend op piano en gitaar, bleken de eigen composities goed tot hun recht te komen in de verstilde omgeving van de schouwburg.

Op 8,9 en 11 april 2011 werd in het Gelredome in Arnhem de Pink Floyd-productie “The Wall” door de componist van het stuk en ex-bassist van deze band Roger Waters uitgevoerd. Met het gebruik maken van de modernste technieken op het gebied van beeld en geluid, een geweldige band en fenomenale "graphics" werd het een perfecte show. De songs werden zeer verzorgd gespeeld en Waters was -ondanks zijn leeftijd- in topvorm.

Als we binnen komen in de Gelredome in Arnhem zien we een half lege zaal voor het concert van Peter Gabriel en het 52 koppige New Blood Orchestra. Gabriel heeft onlangs met dit symphonie-orkest een CD opgenomen (Scratch my back) en toert nu kort met dit orkest door Europa. Waarschijnlijk doordat het spelen met dit orkest het tempo er een beetje uit haalt is het wel een bijzonder optreden met dat grote orkest, maar vooral in het eerste deel waar Gabriel zijn uitgekozen covers van “Scratch My Back” speelt, is het een beetje saai. De klanken zijn mooi, we hebben een fantastische plek midden voor het podium, licht en geluid zijn perfect en er worden bijzondere graphics gebruikt om het optreden aan te kleden, maar ik mis de vonk. Bekijk fotoalbum 

29 mei 2010 Gelredome, Arnhem

Twee Britse topmuzikanten op leeftijd, begeleid door al even bekende begeleiders zou garant moeten staan voor een spetterend optreden en dat was het ook. Niet zo spetterend dat het een wervelende show werd, maar vooral muzikaal hebben we met deze muzikanten te maken met de eredivisie van de popmuziek.

Gezamenlijk hebben ze korte tijd samengespeeld in Blind Faith. Er is een vriendschap ontstaan die nu – veertig jaar later – leidt tot deze toer. De muziek van Winwood is een mengsel van blues en popmuziek, terwijl Clapton meer rock en bluesmuziek mengt. Dat betekende dat er een grote verscheidenheid van songs werd gepresenteerd, van stevige rock tot ingetogen ballads, met een akoestisch kwartiertje als hoogtepunt.

Op 19 mei 2010 was er een eenmalig optreden van Jethro Tull in Nederland en wel in 013 in Tilburg en wij waren erbij. In 1981 heb ik de band ook al eens eerder gezien in Ahoy. Inmiddels is het bina dertig jaar later en de band is nog steeds actief. Niet meer in dezelfde samenstelling als vroeger maar de keyplayers zijn gebleven. Helaas waren we van voordeur heen tot voordeur terug nog geen drie uur onderweg, maar dat kon de pret toch niet drukken. De muzikale staalkaart waaruit Jethro Tull put is zeer gevarieerd, maar daarnaast ook ontegenzeggelijk authentiek.

Op 17 december 2009 deed de Simple Minds Tilburg aan. Voor zo'n grote act is 013 een kleine zaal. Een relatief duur concert (incl. bespreekkosten 54 euro), maar de band, die inmiddels al dertig jaar toert maakte het zichzelf niet gemakkelijk. Met maar liefst een optreden van dik 2,5 uur kreeg je toch wel waar voor je geld. Jammer dat er in mijn ogen teveel kaarten waren verkocht, want het was erg druk. De sfeer was opperbest. Een rijke schakering van gemiddeld veertigers bezochten het concert en ondanks de slechte winterse verkeersomstandigheden was iedereen toch op komen dagen.

Op 24 juni speelde de Red Hot Chili Peppers in Nijmegen. Samen met een bevriend stel zijn we hier naar toe geweest en hebben obvernacht in de stad in hotel Courage aan de Waalkade (een aanrader). De voorprogramma's waren niet aan ons besteed, dus waren we ruim een uur voor aanvang van het concert in het Goffert Park aanwezig. Met een taxi hadden we ons hier af laten zetten.

SETLIST